🚩یادنامه شهید والامقام حسین مزینانی
✍️شهید والامقام حسین مزینانی دهم شهریور ۱۳۴۷، در تهران چشم به جهان گشود. پدرش محمدعلی مزینانی که کارمند شرکت واحد بود از همان کودکی به فرزندش آموخت که با خدمت به خلق خدا می تواند نزد پروردگار متعال ارج و قربی داشته باشد و مادرش حاجیه زهره که عشق و ارادت به آل الله را در خانواده ای هیئتی و دلداده اهل بیت علیهم السلام تجربه کرده بود راه حسینی زیستن را به پسرش آموخت.
🔹 تمامی کسانی که حسین را می شناختند اذعان می دارند که او بسیار خونگرم و فامیل دوست بود، به طوری که هر وقت از خدمت سربازی بر می گشت به همه اقوام سر می زد و وقتی نامه می نوشت، حال همه فامیل را می پرسید، حتی از کوچکترین افراد فامیل غافل نمی شد.
🔹اهل محل نیز این جوان خوش اخلاق و فعال و هیئتی را کامل می شناختند چون او به کوچک و بزرگ احترام می گذاشت و به آنها در کارهای شان کمک می کرد و با همه می جوشید و خونگرم بود .
🔹حسین خیلی زود درس را رها کرد و مدتی در کارگاه خیاطی مشغول به کار شد و این حرفه را به خوبی یاد گرفت و بعد با فراگرفتن کار مجسمه سازی برای خود کارگاهی راه انداخت و مجسمه های زیبای کوچکی را با رنگ آمیزی زیبا می ساخت.
🔹او که از نوجوانی شیفته خدمت به کشور و انقلاب و به خصوص مناطق محروم و مرزی بود با این که خدمت سربازی اش در تهران بود، تلاش فراوانی کرد تا به کردستان برود و بالاخره با تلاش‌های بسیار، از پایگاه تهران به بانه انتقال پیدا کرد و دو ماه به پایان به پایان خدمتش به فیض شهادت نایل آمد.
📣 خواهر شهید می گوید:
« حسین در آخرین باری که برای مرخصی آمد، کارهایی می کرد که برای مادر عجیب بود، شبی که قرار بود صبح فردایش به بانه برود، به مادر گفت :امروز می خواهم تو هیچ کاری نکنی. خودش شام را درست کرد و خودش همه کارهای خانه را انجام می‌داد. مادر تعجب کرده بود که حسین چرا امروز اصرار داره که مادرش هیچ کاری نکند، حتی یک استکان هم نشوید. بعد حسین گفت: مادر جان ممکن است این آخرین باری باشد ،که همدیگر را می بینیم. مادر با تعجب نگاه کرد و گفت: مگه قرار است چه اتفاقی بیافتد ؟! ولی حسین پاسخی نداد و خندید . صبح که شد حسین وقتی خداحافظی کرد چندین بار تا سر کوچه رفت و برگشت و به چهره مادر نگاه می کرد، انگار می دانست که وداع های آخرش را با خانواده اش دارد و بالاخره به آنچه که آرزو داشت رسید.»
📣مادرش مرحومه زهره مزینانی نقل می کرد که :
«یک روز حسین، قاب عکس زیبایی از خودش را به همراه داشت و می خندید، گفتم: حسین جان چی شده؟ چقدر خوشحالی؟ گفت: این عکس من را می‌بینی، گفتم: به سلامتی این رو برای حجله عروسی ات انداختی؟گفت: نه مادر جان برای حجله ی شهادتم انداختم ، بعد دستش رو باز کرد و پلاک سربازی اش را به من نشان داد و گفت: این هم جواز بهشتم هست. گفتم :آخر جنگ تمام شده چطور می شود شهید شد؟! حسین لبخندی زد و گفت: ان شاءالله که می شود...»
🔹او همیشه از مادر تقاضا می کرد که برایش دعا کند تا به این هدف بزرگ خود برسد و سرانجام در ۹ خرداد ۱۳۶۸ نامش در بانه هنگام جابجایی مهمات جنگی به پادگان های دیگر بر اثر اصابت گلوله ای به چشمش به آرزوی دیرینه خود رسید.
🔹پیکر شهید حسین مزینانی همزمان با رحلت امام خمینی رحمة الله علیه به تهران رسید ولی به علت مراسم ویژه خاکسپاری امام(ره)، پیکر مطهر شهید بعد از چند روز به خانواده اش تحویل داده شد و در سومین روز رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی تشییع و در قطعه ۴۰، ردیف ۶۶، شماره ۱ به خاک سپرده شد.
🔹پس از شهادت حسین والدین گرامی او هم با گذشت چندسال که در فراق فرزند خود سوگوار بودند دارفانی را وداع گفتند...روحشان شاد..
✅مدرسه ای به نام شهید مزینانی در سیستان و بلوچستان
🔹 ادامه دهندگان راه شهدا در گروه جهادی راهنمای زائر اربعین حسینی علیه السلام زمستان سال 1400 مدرسه ای با یاد و نام این شهید والامقام در شرق کشور ساختند.
🔹مسئول این گروه با ارسال پیامی به شاهدان کویر گفت:« به حمدالله در زمستان امسال مدرسه سه کلاسه ای در شرقی ترین نقطه ایران روستای کریم آباد بگان از توابع شهرستان راسک استان سیستان و بلوچستان به نام این شهید و با همت خانواده وی (خواهر و برادر) ساخته و افتتاح گردید».
🔹این گروه جهادی علاوه بر حضور در مناطق محروم کشور خدماتی نیز در مزینان از جمله توزیع بسته های معیشتی در زمان شیوع کرونا و مرمت و ساخت حمام و سرویس بهداشتی برای منازل افراد کم بضاعت ارائه کرده اند.
به جمع شاهدان کویرمزینان در تلگرام بپیوندید: https://t.me/shahedanemazinan
